سلامت نیوز: یک دکترای روانشناسی کودک تاکید کرد: اگر عادت مکیدن انگشت به صورت افراطی در کودک پس از 2 سالگی ادامه پیدا کند، عوارض ماندگاری مانند اختلالات روانی، گفتاری و تغییرات دندان‌ها ظاهر می‌شود، اما هرگز وی را برای انجام این کار سرزنش نکنید.

دکتر محمد زارع نیستانک در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه مکیدن انگشت از دوران جنینی آغاز می‌شود، گفت: نوزاد پس از تولد هم این تجربه لذت‌بخش و آرامش دهنده را تکرار می‌کند.

وی یادآور شد: مکیدن در فرآیند تغذیه شیرخواران‌ در یادگیری و شناخت وی از محیط اطراف نقش دارد. شیرخوار برای بردن اشیا به طرف دهان خود از انگشتان کمک می‌گیرد و در 3 ماهگی، کودک تمام انگشتان و دستان خود را کشف و با بردن آن به طرف دهان، صدا تولید کرده و از آن لذت می‌برد.

زارع نیستانک گفت: به تدریج مکیدن انگشت کمتر و اغلب تا دو سالگی قطع می‌شود ولی به دلایل مختلف این عادت باقی می‌ماند و بعد از 4 سالگی می‌تواند آسیب‌های زیادی برای کودک ایجاد کند.

این دکترای روانشناسی کودک تصریح کرد: اگر این عادت به صورت افراطی در کودک ادامه یابد، عوارض ماندگاری مانند اختلالات روانی، گفتاری و تغییرات دندان‌ها ظاهر می‌شود. فاصله بین دندان‌های بالا و پایین زیاد می‌شود و زبان به جلو می‌آید، تلفظ صداها مشکل و بلع تحت تاثیر قرار می‌گیرد.

وی با بیان اینکه از دیگر مشکلات مکیدن انگشت، آلودگی است که باعث عفونت دهان، انگشت و عوارض پوستی می‌شود، گفت: هنگام مدرسه عوارض بیشتر است و کودک از عملکرد خود خجالت می‌کشد، در برقراری ارتباط مشکل پیدا می‌کند و گوشه‌نشین می‌شود.

زارع نیستانک با بیان اینکه در درمان این مبحث همکاری روانپزشک، دندانپزشک، گفتاردرمانی و والدین موثر است، خاطرنشان کرد: مکیدن انگشت یکی از راه‌هایی است که کودک در شرایط اضطرار و مشکلات روحی خانوادگی برای رسیدن به آرامش برمی‌گزیند که باید زمینه‌های خانوادگی بررسی شود.

زارع نیستانک در پایان توصیه کرد: هرگز کودک خود را به خاطر انگشت مکیدن سرزنش نکنید، به او تذکر ندهید و ایراد نگیرید. بلکه سعی کنید فشارهای روحی او برطرف شود.